ایدئولوژی اسماعیلیه

فرقه ی اسماعیلیه یکی از شاخه های تشیع است که 170سال حکومتی در ایران و دیگر نقاط تشکیل دادند از 483تا654.این فرقه همچون بسیاری از فرق اسلامی از اختلاف در امر جانشینی بوجود آمده است.توضیح آنکه بعد از رحلت حضرت محمد(ص) مسلمانان چند فرقه گشتند .پس از وفات هر امامی هم اتباع او به فرقه های متعدد منقسم می شدند.عده ای امامت را بوی ختم شده میدانستند و او را قائم مهدی و مهدی منتظر می شمردند و می گفتند او نمرده است،زنده است و غیبت اختیار کرده است و روزی باز خواهد آمد و دنیا را پر از عدل و داد خواهد کرد.گروههای دیگر به کسان دیگر می گرویدند و آن ها را به امامت بر می داشتند و از این رهگذر فرقه های متعدد پدید می آمد.چنانکه بعد از امام جعفر صادق (ع)اتباع وی به 6فرقه تقسیم شدند که یکی از آنها اسماعیلیه است.شش فرقه ی مزبور عبارتند از 1.ناووسیه:که معتقدند امام جعفر صادق نمرده و نخواهد مرد بلکه زنده است و او مهدی قائم و منتظر است.این گروه از امام جعفر صادق روایت می کردند که فرمود :اگر سر من از فراز کوهی به جانب شما منحدر شد در کشتن من جازم نباشید که من صاحب شماام و امام با اهتداء و صاحب شمشیر ایالت و ظهورم.[1]

2.فطحیه یا افطحیه:که بعد از مرگ امام جعفر صادق(ع)معتقد به امامت پسر بزرگ آن امام عبداله افطح شدند و گفتند چون عبداله بزرگترین اولاد امام است لذا او بایست جانشین وی باشد.[2]

3.سمیطیه یا شمیطیه:اینان پیروان و مدعیان امامت پسر دیگر امام صادق(ع) یعنی محمد دیباج هستند و از اینروی به دیباجیه یا بنام موسس خود یحیی بن ابی شمیط ،شمیطیه نامیده شده اند.[3]

4.موسویه:که به امامت موسی بن جعفر معتقدند.[4]

5.اسماعیلیه واقفه:که گویند امامت از جعفر صادق به اسماعیل رسید و به وی ختم شد و وی را قائم مهدی و خاتم سلسله امامت دانند و این فرقه اسماعیلیه خالصند.[5]

6.اسماعیلیه مبارکی:که گویند بعد از امام جعفر صادق امامت به محمد بن اسماعیل نواده اش رسیده است و حق همین است که امامت برای محمد بن اسماعیل باشد زیرا انتقال امامت از برادر به برادر فقط در مورد امام حسن و حسین (ع)جایز است و پس از آنان جایز نیست و به نام مبارک از موالی اسماعیل مبارکیه خوانده می شوند.[6]